MarieAnge in Espace-Art22

"MarieAnge préfère le dessin au crayon : le trait est essentiel et spontané, la ligne est expressive et proche de celle élaborée par Egon Schiele. Il lui arrive également d’avoir recourt à la technique du tuchlein, de la détrempe à l’œuf ainsi qu’à toutes les techniques aqueuses (aquarelle, etc.). Mais elle poursuit toujours l’exploration et l’invention : pour certaines œuvres, l’artiste utilise une plaque de verre enserrée d’une part entre une de ses propres gravures remaniée à la l’aquarelle ou au crayon, surpiquée de points brodés, et d’autre part une autre de ses gravures imprimée sur film transparent.
Tenter de mettre correctement par écrit le travail de MarieAnge est un acte périlleux tellement son œuvre est intense en émotivité parfois indescriptible. La découverte de ses œuvres in situ est donc indispensable. "

Deze tentoonstelling sprak echt tot mijn verbeelding. Als je in Brussel bent raad ik je ten stelligste aan haar actueel werk te gaan bezichtigen.

Meer info op volgende link : http://www.espace-art22.com/agenda_marieange.php

Duivenbond

Toen ik vorige zaterdag -volop nagenietend van de zonnige voorjaarsdag- huiswaarts keerde werd mijn goed gevoel plots verstoord bij het aanschouwen van een hulpeloze duif. Langs de kant van de rijweg zag ik de verkrompen duif die er alles aan deed om zich zo ver mogelijk van de aanstormde auto's te verplaatsen. Ik heb onmiddellijk rechtsomkeer gemaakt om de netelige situatie van nabij te aanschouwen.

Normaal gezien ben ik nogal "vies" van duiven omdat men pleegt te zeggen dat deze dieren nu eenmaal bacteriehaarden zouden zijn. Toen ik merkte dat de duif geringd was , kon ik niet nalaten deze even van naderbij te onderzoeken. De duif bloedde niet, had geen gebroken vleugels en de pootjes leken niet gebroken te zijn. Ik ontfermde mij over het dier met de bedoeling op zoek te gaan naar de eigennaar.

Aan de hand van het nummer op de ring kon ik makkelijk via de site van de duivenbond het telefoonnummer van de eigenaar te pakken krijgen. Ik kon mij al een "Jacques Vermeiren" toestand inbeelden vooraleer ik de duivenmelker zou bellen. En ja hoor, ik kreeg een oude vriendelijke mijnheer aan de lijn die het bestaan van GSM-nummers blijkbaar ergens ooit eens vernomen had. Ik heb hem herhaaldelijk mijn telefoonnummer moeten herhalen vooraleer de wat hardhorige man door had dat een 0473 nummer inderdaad een gsm nummer is en geen zonenummer is van een vast toestel. Ik dacht aanvankelijk dat deze man tevreden zou zijn dat ik hem verwittigde, maar kreeg tot mijn ontsteltenis te horen dat hij niet bereid was de duif te komen oppikken ( hij woonde op ongeveer 30 km van mijn deur). Misschien was hij ook te oud om nog een auto te kunnen besturen ? Ik vroeg hem of ik de duif bij een plaatstelijke melker kwijt kon. Dit kon niet !! Hij kende niemand in de buurt. (????) Als oplossing stelde hij mij voor om de duif in een doos te houden totdat het diertje weer kon vliegen. Zo gezegd zo gedaan...

Op zondag , was de toestand van de duif er niet op verbeterd. Ik bleef heimelijk hopen dat het beestje het toch zou halen, maar het stierf in de namiddag. Ik heb het dier een maximale overlevingskans gegeven, maar ben toch ontgoocheld door de arrogante houding van de duivenmelker. Een duif heeft blijkbaar enkel waarde voor zo'n melker zolang dees kan vliegen.

Ik heb toen een goede ziel gezonden die bereid was de duif in haar tuin te laten begraven. Nu rust het lijkje ergens tussen het struikgewas. Deze rustplaats is finaal beter dan langs een druk bereden weg... maar toch had het anders gekund. Dit is het zoveelste bewijs dat duivenmelkers niet echt dierenvrienden zijn...

Belgisch Kampioen Yann Demuysere geniet van zijn sport

Met de Noordzeetrofee sloten de Belgische zeilwagenrijders afgelopen weekend het BK af. Yann Demuysere uit Antwerpen toonde zich eens te meer de sterkste in de Klasse ,,Standart". Hoog tijd voor een kennismaking met deze sport.
Snelheid, rust en strand: ziedaar de unieke combinatie van het zeilwagenrijden. Hoewel de sport vooral recreatief wordt beoefend, groeit ook de belangstelling voor wedstrijden. ,,Zeilwagenrijden is een familiesport bij uitstek. Je merkt het ook aan het deelnemersveld: de jongste is 14 jaar, de oudste al 60", zegt Yann Demuysere, die het zeilwagenrijden al op jonge leeftijd leerde kennen via vader Robert. Demuysere woonde toen nog in De Panne, intussen week hij uit naar Antwerpen. Voor de stijgende populariteit van zijn sport heeft Demuysere een eenvoudige reden. ,,De snelheid ligt in het zeilwagenrijden veel hoger dan bij andere zeilsporten. Maar de grootste aantrekkingskracht gaat volgens mij uit van de natuur. Je bent heel nauw verbonden met de weerscondities op het strand. Dat is voor mij het prachtige aan deze sport.
"Om aan wedstrijden deel te nemen, heeft de bediende bij een expeditiebedrijf al eens een dagje vrijaf nodig.,,Ik hou er aan vast om deze sport op amateuristische basis vol te houden. Het is voor mij de uitdaging om zonder sponsoring aan wedstrijden deel te nemen. Niet zo gemakkelijk, want dit kost mij ongeveer 1000 Euro per jaar, vooral dan voor verplaatsingen. Maar ik heb het er voor over.",,Ik ben nu Belgisch Kampioen in mijn klasse, maar als ik op het WK 2008 wil staan, heb ik wel steun nodig. In september dit jaar vindt het EK plaats in Engeland. Daar moet ik top drie halen, want dan is de kans op subsidies van het BOIC veel groter. Het gaat er om spannen, want de concurrentie uit Frankrijk is niet min. Zij hebben natuurlijk het voordeel van een grotere kustlijn."
Demuysere ziet het trouwens nog veel verder eindigen met zijn geliefkoosde bezigheid. ,,Ik verwacht dat het zeilwagenrijden binnen een termijn van acht tot twaalf jaar kan toetreden tot de Olympische Spelen, als demonstratiesport weliswaar. Zowel de zomer- als de winterspelen zijn een mogelijkheid", besluit de 36-jarige Antwerpenaar. (skr)

Auteur : Kristof Somers , artikel uit het "Nieuwsblad" , editie Antwerpen , 30 maart 2007

Foto : Walter Carels