Toen ik vorige zaterdag -volop nagenietend van de zonnige voorjaarsdag- huiswaarts keerde werd mijn goed gevoel plots verstoord bij het aanschouwen van een hulpeloze duif. Langs de kant van de rijweg zag ik de verkrompen duif die er alles aan deed om zich zo ver mogelijk van de aanstormde auto's te verplaatsen. Ik heb onmiddellijk rechtsomkeer gemaakt om de netelige situatie van nabij te aanschouwen.
Normaal gezien ben ik nogal "vies" van duiven omdat men pleegt te zeggen dat deze dieren nu eenmaal bacteriehaarden zouden zijn. Toen ik merkte dat de duif geringd was , kon ik niet nalaten deze even van naderbij te onderzoeken. De duif bloedde niet, had geen gebroken vleugels en de pootjes leken niet gebroken te zijn. Ik ontfermde mij over het dier met de bedoeling op zoek te gaan naar de eigennaar.
Aan de hand van het nummer op de ring kon ik makkelijk via de site van de duivenbond het telefoonnummer van de eigenaar te pakken krijgen. Ik kon mij al een "Jacques Vermeiren" toestand inbeelden vooraleer ik de duivenmelker zou bellen. En ja hoor, ik kreeg een oude vriendelijke mijnheer aan de lijn die het bestaan van GSM-nummers blijkbaar ergens ooit eens vernomen had. Ik heb hem herhaaldelijk mijn telefoonnummer moeten herhalen vooraleer de wat hardhorige man door had dat een 0473 nummer inderdaad een gsm nummer is en geen zonenummer is van een vast toestel. Ik dacht aanvankelijk dat deze man tevreden zou zijn dat ik hem verwittigde, maar kreeg tot mijn ontsteltenis te horen dat hij niet bereid was de duif te komen oppikken ( hij woonde op ongeveer 30 km van mijn deur). Misschien was hij ook te oud om nog een auto te kunnen besturen ? Ik vroeg hem of ik de duif bij een plaatstelijke melker kwijt kon. Dit kon niet !! Hij kende niemand in de buurt. (????) Als oplossing stelde hij mij voor om de duif in een doos te houden totdat het diertje weer kon vliegen. Zo gezegd zo gedaan...
Op zondag , was de toestand van de duif er niet op verbeterd. Ik bleef heimelijk hopen dat het beestje het toch zou halen, maar het stierf in de namiddag. Ik heb het dier een maximale overlevingskans gegeven, maar ben toch ontgoocheld door de arrogante houding van de duivenmelker. Een duif heeft blijkbaar enkel waarde voor zo'n melker zolang dees kan vliegen.
Ik heb toen een goede ziel gezonden die bereid was de duif in haar tuin te laten begraven. Nu rust het lijkje ergens tussen het struikgewas. Deze rustplaats is finaal beter dan langs een druk bereden weg... maar toch had het anders gekund. Dit is het zoveelste bewijs dat duivenmelkers niet echt dierenvrienden zijn...
